وی با تاکید بر اینکه برگزاری جلسات این کنوانسیون و همکاری کشور‌های عضو، نقش مهمی در حفاظت محیط زیست بزرگترین دریاچه جهان خواهد داشت، تصریح کرد: رفع آلودگی‌های دریای خزر، حفاظت از فوک خزری و حفاظت از ماهیان خاویاری از جمله مهمترین مواردی است که در جلسات این کنوانسیون بر آن تاکید می‌شود.
این مقام مسئول در سازمان حفاظت محیط زیست، اذعان داشت: با برنامه ریزی‌های صورت گرفته تلاش خواهیم کرد به تمام طرح‌های به امضا رسیده در خصوص حفاظت از دریای خزر جامع عمل بپوشانیم.
سلاجقه اظهار امیدواری کرد: دولت آتی با ادامه راه دولت سیزدهم بتواند نقش مهمی در حفاظت از محیط زیست دریای خزر از طریق برگزاری و شرکت در جلسات کنوانسیون حفاظت از محیط زیست دریای خزر ایفا کند.
در پی افزایش فعالیت‌های اکتشاف و استخراج نفت و گاز، کاهش منابع آبزی به خصوص ماهی خاویاری که در رده گونه‌های در حال انقراض قرار گرفته بودند و منجر به کاهش خاویار به عنوان یک منبع ارز خارجی شده بود، تخریب زیستگاه‌ها و همینطور ورود گونه‌های غیر‌بومی، باعث شد پنج کشور حاشیه دریا خزر به فکر همکاری برای رفع این بحران‌ها باشند.
کشور‌های ایران، آذربایجان، ترکمنستان، قزاقستان و روسیه با حمایت مالی برخی سازمان‌های بین‌المللی به طور خاص سازمان ملل، برای حفاظت از دریا شروع به همکاری با یکدیگر کردند.
این اتفاق باعث شد تا در سال ۱۳۷۷ برای جلوگیری از تخریب بیشتر محیط زیست خزر، مجموعه فعالیت‌هایی انجام شد و در نهایت برنامه محیط زیست دریای خزر یا (caspian enviroment program) CEP شکل گرفت. برنامه محیط زیست دریای خزر مجموعه اقداماتی برای ارتقاء کیفی محیط زیست خزر بود که باید توسط خود کشور‌ها انجام شود. CEP باعث شد تا این کشور‌ها تشویق شوند یک چارچوب حقوقی تنظیم کنند. در نتیجه کنوانسیون حفاظت از محیط زیست دریایی دریای خزر شکل گرفت.
این کنوانسیون در آبان ماه سال ۱۳۸۲ در تهران به امضا رسید و به همین خاطر به اسم کنوانسیون تهران معروف شد. بر اساس مفاد کنوانسیون ۹۰ روز بعد از اینکه آخرین کشور کنوانسیون را در مجلس خود به تصویب رساند، لازم الاجرا می‌شود. این اتفاق در ۲۱ مرداد ماه ۱۳۸۵ رخ داد و پس از آن کنوانسیون تهران لازم الاجرا شد.
