ایران از سه قرن پیش یعنی فروپاشی صفویه در مهر 1101ه.ش در جایگاه یک کشور حاشیه‌ای و عموماً وابسته نقش‌آفرینی کرده است.
به گزارش توانا نیوز ، جنگ‌های داخلی 70 ساله میان افغان‌ها، افشار و زندی‌ها که منتهی به حکومت قاجارها در سال 1175ه.ش شد، اگرچه یک دولت مرکزی ثابت به وجود آورد و خیال کشاورزان شیرازی، دامداران قشقایی و باغداران مازندرانی را از راهزنی‌ها راحت کرد، اما حاکمان ضعیف‌النفس و دولتمردان فرصت‌طلبِ دنیاپرست، چنان تاریخی را برای ایران ثبت کرده‌اند که هیچ نشانه‌ای از غرور ملی و اسلامی در آن دیده نمی‌شود.
زمانی که پادشاه ممالک محروسه ایران، ناصرالدین‌شاه اذعان می‌کند که: «اگر به جنوب می‌خواهم بروم باید از کنسول انگلیس اجازه بگیرم و به شمال می‌خواهم بروم باید از کنسول روسیه اجازه بگیرم.» خود نشان از وضعیت ایرانی است که درس‌های بزرگی در آن برای هر انسان آزاده‌ی آگاهی است.
برآمدن حکومت پهلوی که با شعارهای ملی‌گرایانه و ساختن ایران نوین همراه بود، اقتداری برای دولت ایجاد کرد که تنها چوبِ اقتدار آن بر سر ملت ایران بود و قدرت مصنوعی آن در مقاومت سه‌روزه‌ی ارتشش در مقابل متفقین در سال 1320 آشکار شد.
شاهی که نماد شکوه و اقتدار بود و امروز برخی آن را چنین می‌نمایانند، توسط انگلیسی‌ها از ایران تبعید و در دیار غربت می‌میرد. فرزند او نیز که با اجازه انگلیسی‌ها شاه ایران می‌شود و با کودتای انگلیسی- آمریکایی علیه اراده مردم ایران، قدرتش تثبیت می‌شود، حوادث مختلفی را رقم‌زده است، که هر ایرانی را به فکر فرومی‌برد.
همه این حوادث و حافظه تاریخی 250 ساله مردم ایران از وابستگی، خودفروختگی، حقارت، شکست و حذف دلسوزانی مانند امیرکبیرها، مصدق‌ها، مدرس‌ها، مردم ایران را آماده پذیرش منجی کرد که قدرت ایران را برآمده از خود مردم اخذ کند و آن‌ها را از وابستگی و خودفروختگی رها کند.
برقراری جمهوری اسلامی که حاصل خون شهیدانی چون بهشتی، مطهری، رجایی به رهبری عارفی بزرگ و شریعتمدار بود که به تعبیر شهید سلیمانی اسلام را پشتوانه ایران قرار داد و ایران را از کشوری که زمانی شاهش برای سفر نیاز به اجازه بیگانه داشت، به قدرتی منطقه‌ای که با قدرت‌ها در بیرون از مرزهای خود می‌جنگد، بدل کرد.
نمازجمعه امروز ایران که با حضور اقشار مختلف و ملیت‌های گوناگون برگزار شد، نشان برجسته‌ای از قدرت‌مردم‌پایه‌ای است که امروز ایران به نمایش گذاشت، قدرتی که از هر سلاحی حیرت‌آورتر است.
نویسنده:محمد کمالی گوکی
عضو هیئت علمی دانشگاه یزد
